Czyżby historia miała się powtórzyć? Tyle zbieżności, tyle analogii. Jak mówi poeta - „byłby to przypadek rzadki – a czy w ogóle są przypadki?” Jak bowiem pamiętamy, po „resecie” prezydenta Obamy z 17 września 2009 roku, USA wycofały się z aktywnej polityki w Europie Środkowo-Wschodniej, a tę próżnię natychmiast wypełnili strategiczni partnerzy: Niemcy i Rosja. W rezultacie w listopadzie 2010 roku, na dwudniowym szczycie NATO w Lizbonie, proklamowane zostało strategiczne partnerstwo NATO-Rosja. W następstwie tego nasi ówcześni Umiłowani Przywódcy zaczęli ćwierkać z całkiem innego klucza, niż poprzednio. O ile w roku 2008, podczas wizyty w Moskwie, Książę-Małżonek, czyli Radosław Sikorski straszył zimnego ruskiego czekistę Putina groźnymi minami – a tamten ani drgnął - o tyle kilka lat później Donald Tusk uważał już Putina za „naszego” człowieka w Moskwie. Co to znaczy - „naszego” - to sprawa osobna. Jak pamiętamy, w sierpniu 2012 roku partiarcha Cyryl podpisał z abpem Józefem Michalikiem deklarację o pojednaniu między narodami polskim i rosyjskim, a w roku 2011 Książę-Małżonek złożył „hołd berliński” oświadczając, że bardziej niż niemieckiej potęgi, obawia się niemieckiej bezczynności. I nie wiadomo, do czego jeszcze by doszło, gdyby prezydent Obama w drugiej połowie roku 2013 swojego poprzedniego „resetu” nie zresetował, wysadzając przy okazji w powietrze „porządek lizboński” ustanowiony w listopadzie 2010 roku. Zaraz trzej kelnerzy zawiązali spisek przeciwko Platformie Obywatelskiej, podsłuchując jej dygnitarzy w rozmaitych knajpach warszawskich, a od roku 2014 teksty tych podsłuchów zaczęły przeciekać do mediów. W rezultacie Platforma w roku 2015 przegrała i wybory prezydenckie i parlamentarne – i w ten oto sposób na pozycji lidera tubylczej sceny politycznej w Polsce ekspozytura Stronnictwa Amerykańsko-Żydowskiego zastąpiła ekspozyturę Stronnictwa Pruskiego. Oczywiście Niemcy nigdy się z tym nie pogodziły, rozpętując przy pomocy folksdojczów w naszym nieszczęśliwym kraju najpierw wojnę o demokrację, a później – o praworządność. Ale wybory prezydenckie w USA w roku 2020 wygrał Józio Biden, który postanowił poprawić stosunki Ameryki z Europą, to znaczy – z Niemcami i Francją – bo z Wielką Brytanią USA od dziesięcioleci utrzymują „stosunki specjalne”.

I oto w dniach ostatnich prezydent Biden odwiedził Europę, gdzie przeprowadził rozmowy z Naszą Złotą Panią i z francuskim prezydenta Macronem, uczestniczył w „szczycie” NATO, po którym wszyscy jakby zapomnieli o zaproszeniu Gruzji do członkostwa w Pakcie, a prezydent Biden ani nie zaprosił do udziału w szczycie, ani nawet na rozmowę ukraińskiego prezydenta Włodzimierza Zełeńskiego, który nie ukrywał swego rozżalenia. Kropkę nad „i” postawił zimny ruski czekista Putin, który po spotkaniu z Józiem Bidenem oświadczył, że nie ma mowy o uczestnictwie Ukrainy w NATO, a sytuację na Ukrainie mają określać porozumienia mińskie. Na mocy tych porozumień suwerenność Ukrainy nad wschodnimi obwodami byłaby co najmniej ograniczona, a tak naprawdę – utracona. Wprawdzie prezydent Biden deklamował, że USA Ukrainy nie opuszczą, ale przecież nie opuszczały jej przez cały czas, co jednak nie przeszkodziło w rozbiorze tego państwa. Podobny charakter ma deklaracja prezydenta Bidena, że ewentualna śmierć Aleksieja Nawalnego w więzieniu doprowadzi do poważnych następstw, czy nawet gorzej. Chyba dla Nawalnego, bo życia by mu już nic nie przywróciło – ale chyba prezydent Biden nie wywoła wskutek tego wojny? Co tu ukrywać; prezydent Biden wystąpił w roli raczej petenta, co wywołało ze strony naszych Umiłowanych Przywódców falę bezsilnego złorzeczenia.

Ale przyczyna tego bezsilnego złorzeczenia może być jeszcze głębsza. Rozmowy amerykańskiego prezydenta z Naszą Złotą Panią miały na celu poprawę stosunków z Niemcami. Niemcy, które w celu odzyskania wpływu politycznego w Polsce od 2016 roku prowadzą wojnę, jak nie o demokrację, to o praworządność, z pewnością będą próbowały wykorzystać tę okazję, by te wpływy w Polsce odzyskać. I możliwe, że prezydent Biden coś Naszej Złotej Pani obiecał, bo zaraz po tych rozmowach pojawiła się w polskich mediach wiadomość, że do Polski wraca Donald Tusk, by na czele Platformy Obywatelskiej zastąpić Wielce Czcigodnego posła Pupkę, a następnie poprowadzić opozycję do zwycięstwa. Poseł Pupka przekonał się już, że on niczego takiego dokonać nie może, choćby po reakcji partii opozycyjnych na jego koncepcję „276”. Otóż powrót Donalda Tuska na polską scenę polityczną nie może się dokonać bez przyzwolenia, albo nawet bez rozkazu Naszej Złotej Pani, która wobec Donalda Tuska odgrywa rolę oficera prowadzącego. I niemal jednocześnie z ogłoszeniem przez „Politykę” powrotu Donalda Tuska do Polski w charakterze Wielkiej Nadziei Białych, wybuchła „afera mailingowa”, bardzo podobna do „afery podsłuchowej” z roku 2014. Tym razem korespondencję z prywatnej skrzynki mailowej pana ministra Dworczyka ujawnili nie „kelnerzy”, tylko hakerzy, za którymi – jak twierdzi bez najmniejszych wątpliwości Naczelnik Państwa – stoi Rosja. To jest całkiem możliwe, bo organizowanie takich operacji przez Niemcy, mogłoby wywołać fatalne wrażenie, zwłaszcza gdyby sprawa wyszła na jaw – a przecież w tym celu przedsięwzięcie to zostało zorganizowane. Natomiast Rosja, której stosunki z Polską są niedobre – o ile w ogóle istnieją – bez specjalnego ryzyka może taką operację w ramach strategicznego partnerstwa niemiecko-rosyjskiego przeprowadzić. Materiały ujawnione ze skrzynki mailowej pana ministra Dworczyka pokazują, w jaki sposób nasi Umiłowani Przywódcy w ciągu ostatnich 2 lat wodzili Polaków za nos i robili w konia, a w dodatku - że powstałe wskutek tego szkody są niestety prawdziwe. Jeśli nawet niektóre z tych wiadomości są zmyślone, to tych prawdziwych wystarczy aż nadto, by reputacja „dobrej zmiany” została nadwątlona, a to niewątpliwie ułatwiłoby podmiankę na pozycji lidera sceny politycznej naszego bantustanu, jeśli w ramach poprawiania stosunków Stanów Zjednoczonych z Europą, prezydent Józio Biden zdecydowałby się na powtórkę z „resetu”. Na razie z dobrze poinformowanych kręgów dobiegają wieści, że resetu „nie będzie” - ale na podstawie dotychczasowych doświadczeń wiemy, że oficjalna nieobecność jest tylko wyższą formą obecności i „reset” wcale nie musi być wyjątkiem. Jeśli Umiłowani Przywódcy z obozu „dobrej zmiany” też czują pismo nosem, to nic dziwnego, że miotają bezsilne złorzeczenia tym bardziej, że zostając zakładnikami własnej propagandy, zamknęli sobie możliwość prowadzenia polityki elastycznej.